Pierwsi Niepodlegli: Jan Kicka (film)

W ramach projektu edukacyjno-badawczo-filmowego „Pierwsi Niepodlegli”, realizowanego w miastach, które już pod koniec października 1918 r. zrzuciły jarzmo zaborcze, powstaje cykl krótkometrażowych filmów biograficznych o bohaterach pierwszych chwil niepodległości.

Kilka z tych impresji filmowych jest poświęconych postaciom uczestników sądeckiego zrywu niepodległościowego. Jednym z nich był późniejszy major WP, Jan Kicka. Jesienią 1918 r. był komendantem POW w mieście i zastępcą dowódcy Milicji Wojskowej, która rozbroiła Austriaków... Zapraszamy na film.



Jan Kicka (ur. 16 maja w 1895 Bratucicach k. Bochni – zm. 17 lutego 1934 w Warszawie) Legionista, Major WP
Absolwent Gimnazjum w Bochni. Należał do Związku Strzeleckiego. Podczas I wojny światowej w 2 pułku piechoty Legionów Polskich. Po tzw. kryzysie przysięgowym w 100. śląsko-morawskim pułku piechoty.
W maju 1918 r. został urlopowany z frontu. We wrześniu objął w Nowym Sączu po Bronisławie Pierackim, który udał się do Lwowa, komendę obwodu Polskiej Organizacji Wojskowej. Nawiązał współpracę z organizacją „Wolność” i w październiku 1918 r. został zastępcą dowódcy oddziału Milicji Wojskowej, którą kierował por. Stanisław Kawczak. 31 X 1918 wziął udział w antyaustriackim przewrocie i opanowaniu sądeckiego garnizonu. Wstąpił do Wojska Polskiego i wziął udział w odsieczy dla Lwowa jako dowódca kompanii 5 pułku piechoty Legionów. W listopadzie 1918 r. awansował na kapitana.
Od stycznia 1919 r. dowodził na froncie ukraińskim batalionem 5. pp Legionów a od marca tegoż roku batalionem 6. pp Legionów. W lipcu 1920 r. awansował na majora i został dowódcą batalionu 201. pułku piechoty Armii Ochotniczej na froncie bolszewickim. W sierpniu 1920 został ciężko ranny i do maja 1921 r. przebywał w szpitalu. Powrócił do służby i objął dowództwo batalionu zapasowego 4. pułku piechoty Legionów w Kielcach. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia odkomenderowany w styczniu 1924 r. do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kielcach, a następnie ponownie na leczenie. W styczniu 1925 r. przeszedł w stan spoczynku. Zamieszkał w Płocku.
Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Upamiętniony na tablicy w kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu.
Brat stryjeczny generała Leopolda Okulickiego, ostatniego komendanta Armii Krajowej.
Biogram na podstawie opracowania Jerzego Gizy.

Tekst i film powstały w ramach projektu edukacyjno-badawczo-filmowego „Pierwsi Niepodlegli”. Jednym z jego partnerów jest redakcja naszego portalu.

źródło: mat. prasowy